ekpaideutikh drash

Βρεθήκατε ποτέ σε δίλημμα; Για το αν πρέπει να μείνετε κάπου που δε θέλετε; Τι σημαίνει όμως "μένω κάπου που δεν είμαι καλά;" Είτε δουλειά, είτε σχέση, είτε γάμος, είτε φιλία. Σχέσεις απαραίτητες στη ζωή μας. Όμως με όρια. Η παραμονή σε μια σχέση που δημιουργεί το αίσθημα της μη ολοκλήρωσης, της εξαπάτησης, της υποτίμησης, της εκμετάλλευσης και γενικά αρνητικών καταστάσεων δεν ταιριάζει σε γενναίους ανθρώπους. Άνθρωποι φοβισμένοι θα παραμείνουν στον κακοπληρωτή εργοδότη, στην ξενέρωτη σχέση, στη φιδίσια φιλία...Γιατί; Επειδή φοβούνται. Φοβούνται τη μοναξιά, φοβούνται το μέλλον και χάνουν το παρόν, φοβούνται τον ίδιο τους τον εαυτό. Δεν πιστεύουν στις δυνατότητες τους, δε διεκδικούν αυτά που τους αξίζουν και μένουν στο μέτριο και στο χλιαρό. Οι άνθρωποι αυτοί φοβούνται τα πάντα. Φοβούνται τις αλλαγές, φοβούνται τις δοκιμές και τις δοκιμασίες και γι αυτό βολεύονται, υποχωρούν, παραχωρούν κομμάτι της ψυχής τους και είναι δυστυχισμένοι. Βολεύεσαι άνθρωπε;; Όχι! Ό

Η καλοσύνη οδηγεί στην ευτυχία!!  Γιώτα Γρέκη  Εκπαιδευτικός, Ειδική Παιδαγωγός, Δασκάλα Γιόγκα, Εναλλακτική Θεραπεύτρια. Τα υλικά αγαθά δε φέρνουν την ευτυχία ούτε σε μικρούς, ούτε σε μεγάλους. Τα παιδιά για να μεγαλώσουν ευτυχισμένα χρειάζονται τα στοιχειώδη και ΑΓΑΠΗ! Τα περιττά υλικά αγαθά, όπως υπερβολικά παιχνίδια, πανάκριβα ρούχα, κυνήγι δραστηριοτήτων στα πλαίσια  δημιουργίας δήθεν ερεθισμάτων, καλύπτουν τη ματαιοδοξία των γονιών. Τα παιδιά έχουν περισσότερο ανάγκη από ένα ακριβό παιχνίδι, την αγάπη, τη στοργή , το ενδιαφέρον και τον χρόνο των γονιών τους. Αυτά αρκούν για να νιώσουν ασφάλεια και σταθερότητα. Αυτή είναι και η ουσιαστική προσφορά του γονέα και όχι η δημιουργία μελλοντικών υπερκαταναλωτών.... Ας δούμε μια ιστορία...... Χριστούγεννα και ο μικρός Βασίλης πήγε μια βόλτα στο πάρκο να παίξει με το μικρό αλλά όμορφο αυτοκινητάκι που του χάρισαν οι γονείς του. Του άρεσε πολύ και αυτό αλλά τι κρίμα να μην μπορεί ο πατέρας και η μητέρα του να του αγοράσουν

Καθόμασταν στο καφενείο του νησιού και απολαμβάναμε το απογευματινό καφεδάκι μας. Η πόρτα άνοιξε και μπήκε ένας ηλικιωμένος άνθρωπος. Ήταν ξένος. Έμοιαζε με Ιάπωνα. Αφού τα αδιάκριτα βλέμματα όλων τον εξέτασαν εξονυχιστικά, τον καλέσαμε στο τραπέζι. Μετά από αρκετές αντιρρήσεις τον πείσαμε να κάτσει μαζί μας. Το πρόσωπο του ήταν γεμάτο ρυτίδες. Το βλέμμα του, απλανές. Φαινόταν ότι πονούσε, ότι είχε περάσει πολλά. Τον κεράσαμε ούζο, χαλάρωσε , μας άνοιξε την καρδιά του. Άδικη στάθηκε η ζωή μαζί του. Καταγόταν από μια ιαπωνική πόλη τη Νακατζίμα . Είχε ζήσει μέσα στον πόλεμο. Αλλά ποτέ δεν περίμενε ότι θα επηρέαζε με τον πιο τραγικό τρόπο τη ζωή του. Ήταν πρωί. Τίποτα δεν προοικονομούσε την καταστροφή . Και ξαφνικά η γη κουνήθηκε: ένας εκκωφαντικός θόρυβος τάραξε την καρδιά κάθε πλάσματος. Τι να ήταν; Να ήταν σεισμός;; Βγήκε έξω πανικοβλημένος. Πάνω από τη Χιροσίμα είχε σχηματιστεί ένα τεράστιο σύννεφο σαν μανιτάρι. Για πολλές ώρες κανείς δεν ήξερε τι είχε συμβεί. Όλοι π

Πόσο άπληστοι είμαστε εμείς οι άνθρωποι; Πόσο άδικα συμπεριφερόμαστε στον υπέροχο αυτό πλανήτη που φιλοξενεί με τόσο αγάπη και θαλπωρή τις ψυχές μας; Πόσο σκληροί και βίαιοι είμαστε απέναντι στα ζώα; Πόσο ανώφελα σκεφτόμαστε όταν θεωρούμε ότι η γη μας ανήκει και ότι έχουμε κάθε δικαίωμα πάνω της;; Και όμως η γη δεν μας ανήκει!! Είμαστε φιλοξενούμενοι της και ως τέτοιοι πρέπει να έχουμε την ανάλογη συμπεριφορά αλλιώς η φιλόξενη οικοδέσποινα θα μετατραπεί σε άγρια εκδικήτρια και θα μας εκδιώξει με τον πιο άσχημο τρόπο από τον χώρο της. Στον υλικό αυτό κόσμο, πολλοί από εμάς θεοποίησαν το χρήμα και θεώρησαν ότι μπορούν να συσσωρεύουν τον πλούτο εις βάρος αδικημένων, καταπιεσμένων και ανυπεράσπιστων πλασμάτων. Ανέπτυξαν μεγάλες βιομηχανίες στις οποίες φυλακίζουν ψυχές με απώτερο στόχο την εκμετάλλευση της σάρκας τους. Και τι παράλογο;;; Από τη μια η αναιτιολόγητη υπερπαραγωγή τροφίμων και άχρηστων υλικών σκουπιδιών και από την άλλη άνθρωποι να πεθαίνουν από την πείνα και την