Ζώντας δίπλα στη θάλασσα.

Ζώντας το τελευταίο έτος δίπλα στη θάλασσα παρατήρησα κάποιες διαφορές στους ανθρώπους.  Οι περισσότεροι είναι πιο χαμογελαστοί και καλοσυνάτοι. Δε λείπουν και οι περίεργοι.  Αυτό που μου έκανε φοβερή εντύπωση ήταν το ότι με το που έπιασαν οι ζέστες ξεχύθηκαν όλοι στις παραλίες.  Όχι μόνο οι έφηβοι που βράζει το αίμα τους αλλά και μαμάδες με μικρά παιδάκια. Την ώρα που τα παιδιά του βουνού επιτρέπεται να κάνουν το πρώτο τους μπάνιο, ακόμα και αν έχουν πρόσβαση στη θάλασσα κάνα σαββατοκύριακο, τέλη Ιουνίου και με θερμοκρασία άνω των 30 μην αρρωστήσουν κιόλας! Τους καταχάρηκα....

Όμως η λύπη πάλι εμφανίστηκε όταν έκανα μια θλιβερή διαπίστωση. Η παραλία είχε γεμίσει με σκουπίδια.  Πλαστικά από καφέδες,  μπύρες,  μπουκάλια..... κάθε λογής πλαστικό....

Τα πετούν όπου βρουν και δε σέβονται το μέρος που τους φιλοξενεί και απλόχερα τους δίνει τόση γαλήνη και ομορφιά.  Και μέσα από αυτό το θυμό και την απογοήτευση ξεπρόβαλλε μια γυναίκα με μια σακούλα στο χέρι.  Ήταν ηλικιωμένη όμως καλοστεκούμενη. Δίπλα της ένα μικρό κοριτσάκι περπατούσε μες στο νερό.  Η κυρία μάζευε τα σκουπίδια. Έφτασε σε εμένα.  Μου χαμογέλασε ευγενικά. Της ανταπέδωσα το χαμόγελο.  Αισθάνθηκα πως μου μίλησε......Σαν να μου είπε: " Υπάρχουμε και εμείς που σώζουμε την κατάσταση....."

Η κυρία μίλησε στην εγγονή της. Δεν ήταν Ελληνίδα.... Ω μα φυσικά......

Λυπάμαι για αυτόν τον λαό, για την έλλειψη παιδείας αλλά και σεβασμού προς τη φύση....

Λυπάμαι αλλά δεν τους Λυπάμαι.....

Μόνοι τους επέλεξαν αυτόν τον δρόμο της ασέβειας και της καταστροφής....

Και σύντομα έρχεται καλοκαίρι.... 

Και τρέμω για τα ιερά βουνά μας.....

Και σκέφτομαι: " Αν υπάρχει κάπου κάποιος Θεός είναι ώρα να παρέμβει,  διαφορετικά δεν υπάρχει τίποτα......"

Ελπίζω και εύχομαι να μη χαθεί άλλο βουνό και δάσος......

Γιώτα Γρέκη 

(Επιτρέπεται η αναδημοσίευση, αναπαραγωγή (ολική, μερική ή αποσπασματική) με την προϋπόθεση αναγραφής της πηγής προέλευσης.)